راه

وقتی با کوله پشتی های سنگینمان بر پشت وانت سوار شدیم و پر گرد و خاکترین شهر جهان یعنی شهر درود را به مقصد دریاچه ی گهر پشت سر گذاشتیم ، هنوز نمی دانستیم که چقدر باید تاسف بخوریم که شب قبل را در قطار تهران درود ، به جای خوابیدن ، تا صبح به رقص و آواز گذرانده ایم۰
پشت وانت جا خیلی اندک بود ، چون بجز ما شش نفر، سه مرد میان سال با لهجه ی اصفهانی نیز که از آشناهای محمدرضا بودند ، به ما پیوسته بودند و بجز کوله پشتی هایشان ، دو کلمن بزرگ را هم همراه داشتند؛ که بعد از رسیدن به مقصد ، فهمیدیم که پر از عرق کشمش بوده است ۰ یکی از آنها که چاق و طاس بود ، در ابتدای راه با مهران که خوش صداترین فرد گروه ما بود ، هم آواز شد ولی تنها چند دقیقه کافی بود تا نه تنها مهران ، که دیگر بچه ها هم به علت ترانه ی بند تنبانی عباس که با کلمات رکیک جنسی و قر و غمزه و خنده های سبک دو رفیقش همراه بود ؛ ساکت شدند۰۰۰
خوش خیالی ما در دست کم گرفتن سختی راه زمانی از بین رفت که تنها پس از طی چند کیلومتر ،به انتهای جاده ی ماشین رو و یک کوره راه کوهستانی رسیدیم۰
در آنجا تعدادی زن روستائی با تعدادی قاطر منتظر مسافران کوه بودند۰ هرگز نفهمیدم که آن سه همراه میانسالمان که تمام راه را بر پشت قاطر سوار بودند و تمامی پنج روز اقامت در کوهپایه ی اشترانکوه عظیم را در چادر خود پنهان و مشغول پوکربازی و عرقخوری بودند؛ به اندازه ی ما لذت این سفر را در تک تک سلولهایشان درک کردند یا نه؟
پای لخت ، با کوله پشتی سنگین, رد شدن از رودخانه و خندیدن به جواد که در آب می افتد و از سر تا پا خیس می شود۰ رسیدن کنار یک چشمه که از لای قلوه سنگهای خاکستری بیرون می زند و رقص دسته جمعی دور چشمه ، با آخرین ترانه ی معین که از ضبط صوت قراضه ی کامران پخش می شود۰ آفتاب تند و آسمان آبی که گاه گاه پشت برگهای تک درختهای اندک سر راه پنهان می شوند و فرصت نفس گرفتن دوباره و ادامه ی راه را به تو می دهد.
مرتضی که ترانه ی (اگه یه روز بری سفر) را به لری برگردانده و با خواندنش با صدای بم ، لبخند بر لبانت می آورد ۰ و رضا که برای یک بار هم شده با قرزدنهای دائمی اش ، مزه ی سفر را از دماغ دیگران در نمی آورد ۰و قله ی اشترانکوه با همه ی عظمتش ناظر حرکت آهسته ی ما در دامن پرمهرش است۰
دریاچه ی گهر ، بزرگترین چشمه ی آب سرد میهن ، پس از ساعتها راهپیمایی ، پاهای خسته مان را با دستی مهربان مرهم می نهد۰